Volvín visitar cada un dos cumios que case acadei, aqueles que albiscara tan só uns intres antes de volver esvarar ladeira abaixo -cada vez dunha maneira tan diferente, cada dúas do mesmo xeito- e redescubrín tódalas túas ausencias, os sinais de tódalas túas partidas.

Procurei aínda algunhas choivas máis alá, e retornei aos lugares onde caer da cerdeira embaixo non mancaba, onde as feridas curaban soprándolles palabras que non rimaban e os animais salvaxes aínda non nos metían medo, onde loitar contra a fenda da pedra era tan só xogar a tentar pasar polo burato dun penedo, e non este ir apagando os sorrisos e prendendo as sombras.

Pasei xunto ao vello pozo de auga limpa -non potable- que cavaramos xuntos coas mans espidas, e atopei unha arma de xoguete feita de pólas e gallos que disparaba balas que mataban tan só por uns segundos, o tempo xusto de dicir “estás morto”, e con ela dispareime nas tempas quince mil trescentas trinta veces, asasinando de cada vez un recordo fermoso e inútil… e case conseguín esquecer.

Camiñei ata o banco de pedra que persiste no medio da aira para preguntar ás máis vellas da aldea polo teu paradoiro, e unha tras doutra sinalaron os meus ollos antes de aturuxar ao unísono, convertendo o pobo enteiro nunha néboa mesta a través da que crin verte brandindo unha fouce enferruxada e unha roseira espiñenta.

Roubei unha barca á beira do Lethes e baixo a chaparrada remei forte e fondo ata arfar, e ao volver a vista atrás unha lexión de sereas escoltaba a miña popa, empurrando en silencio. Faleilles, pregunteilles pola outra beira, por que non daba chegado a ela despois de tanto tempo como levaba a remar, e un canto asasino e fermoso agromou nos seus beizos, sangrándome os ouvidos, secándome as pálpebras, furando unha vez máis a coiraza de ferro e chumbo sobre a que tantos desexos gravara en cursiva para non os esquecer durante as batallas máis tristes e morriñentas, esas libradas a prol da tenrura. E aínda sigo a remar…

Sen medo á escuridade da noite nin ao ouveo do lobo, sen medo a tropezar nos coios ou en recordos feridores, continúo a mergullar o meu corpo en mares sen fondo e sen ondas, mares que descoñezo profundamente -eu que nunca fun home de mar, que rendo culto a espirais feitas de ríos sen pontes e fíos de sangue, ríos nos que nunca nos bañamos e nos que xa nunca nos bañaremos.

E unha morte tras doutra continúo a lanzarme dende as rochas máis elevadas e esvaradías ás avoltas augas dos meus múltiples fracasos. Unha noite tras doutra continúo a berrar dende o meu outeiro, esperando que un día o resón das miñas palabras me devolva respostas amplificadas.
Porque preguntas, preguntas nas que matarme, preguntas nas que afogarme… desas teño o corpo cheo.

Teño cada poro da miña pel obstruído por unha pregunta sen resposta.

Carlos Da Aira 
Fotografía: Carlos Da Aira